Ciekawostki. Stromboli

Każdy chyba jako dziecko, jedząc cytrynę, zastanawiał się jak wygląda drzewo na którym ona rośnie. Czy przypomina jabłoń, czereśnię, a może jest jak palma?

Kiedy bylem małym chłopcem bardzo lubiłem czytać powieści Juliusza Verne'a. "20 tysięcy mil podwodnej żeglugi" czy "Podróż do wnętrza Ziemi" rozbudzały ciekawość i skłaniały do dalszego czytania, tym razem książek faktograficznych, podręczników. Pojawiały się w tych książkach egzotycznie brzmiące nazwy geograficzne, które kryły w sobie zawsze jakąś tajemnicę, w nieprzenikniony sposób budziły fascynację i nieokreślony rodzaj tęsknoty. 

Myśli, że kiedyś, jeszcze nie wiadomo kiedy, nie wiadomo jak, ale tam pojadę i na własne oczy zobaczę to co opisane. W tamtych czasach nazwy i opisy dawały pole do wyobraźni, a szkice i rysunki dawały tylko mglisty obraz tego co przedstawiały. Dzisiaj, mając dostęp do Internetu w jednej chwili możemy znaleźć kolorowe zdjęcia praktycznie każdego miejsca na ziemi.

Kiedy pierwszy raz czytałem książki Verne'a zawierały one tylko ryciny. Bardzo zresztą w szczególnym stylu. Były to misterne rysunki kreślone bardzo cienkimi kreseczkami. Wpatrywałem się długo w te cienkie kreseczki – narysowane gęściej tworzyły cienie, a rozrzucone dawały światło rysunku. W ten sposób wyrażone były szczegóły miejsc, twarzy, ubrań. Wszystko miało bardzo dziewiętnastowieczny klimat. Już wtedy, kiedy przekładałem kartki z wypiekami na policzkach śledząc losy bohaterów, fakty naukowe w wielu przypadkach potwierdzały wizje autora. W jednym jednak wypadku fantazja pozostała i pozostanie na zawsze fantazją.

W powieści "Podróż do wnętrza Ziemi" młody bohater Axel wraz ze swoim wujem – szalonym naukowcem docierają do Islandii, aby tam wraz z wynajętym miejscowym przewodnikiem poprzez krater nieczynnego wulkanu spenetrować wnętrze Ziemi. Po to, żeby dowiedzieć się tego co jeszcze niewiadome. Po wielu perypetiach zostają wyrzuceni na powierzchnię przez erupcję wulkanu Stromboli.

Drugą książką z dzieciństwa, w której opisany był wulkan Stromboli to, z pewnością dużo mniej znany zbiór opowieści o przygodach Zachara Zagadkina przetłumaczonych z języka rosyjskiego. Zachar Zagadkin, również młodzieniec, służył jako chłopiec okrętowy na statku. Dzięki temu miał okazję zwiedzić wiele krajów i zobaczyć wiele ciekawych rzeczy.

 Książka miała charakter dydaktyczny. Nawet nazwisko bohatera kojarzy się z tajemnicą, a każde opowiadanie zaczynało się jakimś pytaniem.

Oczywiście teraz, po chyba pół wieku od przeczytania książki, nie pamiętam dokładnie jej treści. Utkwiły mi tylko w pamięci niektóre szczegóły - takie jak opis wyprawy kucharza okrętowego po zaopatrzenie prowiantowe na Czarnym Lądzie. Kupił jajka, żeby robić jajecznicę. Kapitan, który był żarłokiem, na śniadanie zażyczył sobie jajecznicę z pięciu jaj. Kucharz przygotował potrawę zgodnie z rozkazem. Jednakże kapitan pomimo ogromnego apetytu nie był w stanie zjeść, ale za to przy okazji cała załoga się najadła. Jak to było możliwe? Otóż kucharz zakupił jaja strusia.

Takie historyjki – zabawne budowały ciekawość świata. Wejdźcie w umysł chłopca, który zastanawia się jak wielkie mogą to być jajka. Teraz można takie jajka kupić nawet w Polsce. Wtedy na hasło: strusie jajo w mojej głowie powstawały niesamowite wyobrażenia. Bo przecież nie wszystko sprowadzało się do wielkości. Przecież kolor, grubość skorupy, ciężar to wszystko były nieodgadnione rzeczy, jeśli chodzi o strusie jajo.

Po latach kiedy miałem sposobność zobaczyć strusie jajo w rzeczywistości, dotknąć, wziąć do ręki, poczuć fakturę, gładkość skorupy przypomniałem sobie to opowiadanie. Trudno określić jakie uczucia towarzyszyły temu wydarzeniu. Było to uczucie jakiegoś spełnienia. Do głowy powracały dziecięce wyobrażenia. Realny obiekt nie był taki bajeczny, kolorowy, dziwny. No cóż. Jajo to jajo. Może duże, trochę bardziej okrągłe. Jakieś takie żółtawe. Jednak nie byłem rozczarowany.

Podobne odczucia przenikały mnie w czasie mojego wyjazdu szkoleniowego do Tropei w Kalabrii. Tropea jest miasteczkiem na wybrzeżu Morza Tyrreńskiego. Dla mnie Morze Tyrreńskie jednoznacznie kojarzy się właśnie z wulkanem Stromboli. Właśnie z tych książek przeczytanych w dzieciństwie. 

Sprawdziłem odległość na mapie. Spodziewałem się, że będzie widoczny z miejsca gdzie miałem przebywać. I znowu powróciły wyobrażenia sprzed lat. Znowu działała wyobraźnia. Jak naprawdę będzie wyglądał Stromboli? Po tylu latach zobaczę coś, o czym tylko czytałem.

Nie zawiodłem się. Wulkan wygląda pięknie. O wszystkich porach dnia. A nad kraterem unosi się ciągle pióropusz pary wodnej.