Z łezką w oku o telefonach

Komunikacja przez telefon, i ułatwienia z jakich mogą skorzystać seniorzy wymaga kilku wpisów. Zacznę więc tradycyjnie od historii. 

Telefon jako urządzenie do komunikacji głosowej na odległość zostało wynalezione dawno temu. Za konkretną datę przyjmuje się 10 marca 1876 roku, kiedy to padły znamienne słowa: “Panie Watson, proszę tu przyjść. Jest pan potrzebny.” I pan Watson, który przebywał w sąsiednim pokoju, rzeczywiście zjawił się u wynalazcy Aleksandra Bella.

Dalej to już wszyscy wiedzą. Wynalazek okazał się bardzo użyteczny i potrzebny. Były czasy kiedy telefon stacjonarny był obiektem marzeń. Większość seniorów zapewne pamięta listy zapisów w Telekomunikacji Polskiej, gdzie trzeba było czekać w kolejce. Powodem była konieczność prowadzenia łączenia poszczególnych abonentów za pomocą kabli miedzianych. Było to kosztowne i czasochłonne. Okres oczekiwania w niektórych przypadkach sięgał kilkunastu lat. 

Jednak czas płynie, technologie się rozwijają, uczeni i inżynierowie wymyślają nowe udogodnienia dla ludzi. Nie wiadomo kiedy - nam tylko trochę posiwiały włosy w międzyczasie, - a w komunikacji sytuacja zmieniła się całkowicie

W latach dziewięćdziesiątych, szturmem zaczęły się wdzierać telefony komórkowe - w skrócie zwane “komórkami”. 

Sądzę, że pomimo tak szerokiej rzeszy użytkowników, niewiele osób jednak wie dlaczego akurat taka nazwa. Przecież mogła być zupełnie inna, komórka kojarzy się raczej z pomieszczeniem gospodarczym, niż z rozmowami. W krajach anglojęzycznych dwie nazwy konkurowały i stosowane były równolegle. Jedna z nich to “mobile phone”, lub w skrócie mobile. Nazwa ta oznacza telefon przenośny, w sensie takim, że można nosić ze sobą aparat i prowadzić rozmowy niezależnie od gniazdka w ścianie.

Druga nazwa “cell phone”, to właśnie telefon komórkowy. (słowo cell oznacza komórkę np. w sensie biologicznym, ale jest słowo cellar - piwnica). Więc tu już są jakieś podobne skojarzenia. Ale dlaczego akurat to? 

Nazwa wzięła się systemu operowania sygnałem radiowym. Ponieważ telefonia komórkowa działa na falach radiowych bardzo krótkich, więc zasięg połączenia ograniczał się do niewielkiej odległości. Fale te, podobnie jak promienie świetlne nie przekraczają granicy horyzontu. Dlatego cały obszar zasięgu podzielony jest na małe fragmenty nazwane komórkami. W środku każdej komórki znajduje się stacja bazowa, która utrzymuje łączność radiową z aparatem użytkownika. Kiedy użytkownik się przemieszcza, i przestaje być widoczny dla jednej stacji bazowej, to powinien się znaleźć w zasięgu innej. Przełączanie sygnału pomiędzy aparatem telefonicznym a stacjami bazowymi dokonuje się automatycznie. W ten sposób uzasadnienie ma nazwa telefon komórkowy. Z tym, że komórka bardziej się odnosi do podobieństwa z plastrem miodu, niż z pomieszczeniem na “przydasie”. Obie nazwy telefon przenośny i telefon komórkowy są więc poprawne. Odnoszą się tylko do dwóch różnych cech.

Koncepcja telefonii komórkowej została opracowana już w latach osiemdziesiątych. Odbywały się konferencje inżynierów i naukowców z całego świata. Dzięki temu mamy sytuację, że możemy podróżować z jednym aparatem po wszystkich kontynentach i wszędzie będzie można nawiązać rozmowę. Uzgodnienia dotyczące parametrów technicznych pozwalają na kompatybilność urządzeń różnych producentów. W ten sposób tworzy się jednolite środowisko, z korzyścią dla użytkowników.

źródło: By Jacek Halicki - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=37946155

Początkowo problemem był brak zasięgu. Pamiętają to z pewnością użytkownicy, którzy używali telefonów komórkowych kilkanaście lat temu. Przyczyną była zbyt mała liczba stacji bazowych. Ich instalacja wymagała czasu. Najszybciej uporano się w miastach, gdzie znalazło się wiele wysokich budynków, na szczytach których wystarczyło zainstalować anteny. W terenach niezabudowanych musiały powstać specjalne maszty. 

Obecnie rzadko kto narzeka na kłopoty z zasięgiem. Zaś same aparaty komórkowe zostają w coraz większym stopniu wypierane przez bardziej uniwersalne urządzenia. Ponieważ smartfon to nie telefon z rozbudowanymi funkcjami. Smartfon to przenośny komputer z wbudowaną funkcją telefonu komórkowego.