Osoby starsze doskonale pamiętają telefony stacjonarne, na których numer wybierało się z obracanej tarczy. Dziś takich telefonów już nie ma. W instytucjach funkcjonują jeszcze telefony stacjonarne, ale wszystkie aparaty mają już klawiatury z wciskanymi klawiszami. Wśród osób prywatnych telefonia stacjonarna już praktycznie odeszła do lamusa. Spośród osobiście znanych mi osób jedynie niewielki odsetek korzysta w domu z telefonu stacjonarnego. Przy czym są to osoby w wieku powyżej osiemdziesiątego roku życia. Osoby młodsze korzystają z telefonii mobilnej, czyli “komórek”.
Telefony komórkowe weszły na rynek szeroko na początku dwudziestego pierwszego wieku i zyskały szybko popularność dzięki przewadze technologicznej nad telefonem stacjonarnym. Telefonia komórkowa pozwalała korzystać z aparatów noszonych przy sobie. Początkowo aparaty były nieporęczne a usługa droższa od tradycyjnej. Postęp technologiczny sprawił, że aparaty stały się poręczne, a ceny usług ciągle spadały. W telefonii komórkowej liderami stało się kilka firm: Nokia, Siemens, Sony.
Technika nie stanęła w miejscu i przyszedł czas na całkiem nowe rozwiązania. Miniaturyzacja układów scalonych, z jednoczesnym spadkiem kosztów produkcji umożliwiła produkcję komputerów mieszczących się w dłoni. Jednocześnie postęp w technologiach internetowych ułatwił pracę w sieci. I tak doszło do połączenia się technologii telefonicznych, informatycznych oraz internetowych w jedną spójną całość.
Powstało urządzenie, które nazywamy smartfonem. Nazwa jest zbitką słów angielskich oznaczających telefon i inteligencję. Bo smartfon to już nie to samo co telefon komórkowy.
Smartfon jest komputerem, który umożliwia korzystanie z systemu telefonii komórkowej.
Jak każdy komputer składa się z procesora, odpowiedzialnego za przetwarzanie danych, pamięci stałej oraz pamięci podręcznej (RAM). Dodatkowo ma zintegrowaną kartę SIM, która odpowiada za komunikację z telefonią komórkową. Do obsługi połączeń służy specjalna aplikacja. Najczęściej aplikacja ta nazywa się po prostu “telefon”. Aplikacja ta jest od razu fabrycznie zainstalowana, ale użytkownik ma możliwość wyboru i może korzystać z innej aplikacji niż fabryczna.
W komputerach stacjonarnych i laptopach najbardziej rozpowszechniony jest sposób ze wskaźnikiem na ekranie monitora, a który to wskaźnik jest obsługiwany za pomocą myszki lub gładzika. Myszka oprócz zmiany położenia wskaźnika na ekranie umożliwia wydawanie komend komputerowi za pomocą lewego i prawego przycisku. Do wydawania komend służy też klawiatura. Cały sposób komunikacji i zarządzania urządzeniem opiera się na systemie operacyjnym. System operacyjny to podstawowy program na bazie którego działają inne programy tzw. użytkowe, zwane też aplikacjami.
W przypadku komputerów stacjonarnych najpopularniejszymi systemami operacyjnymi są Windows i Linux. Obsługa systemu Windows opiera się na używaniu kursora i myszki oraz tzw. okien, czyli interfejsu aplikacji.
Smartfony i tablety pracują pod systemem operacyjnym Android. Jako urządzenia przenośne posiadają specjalnie opracowany system komunikacji z użytkownikiem. Zarówno smartfon jak i tablet są urządzeniami kompaktowymi, czyli całe działanie odbywa się w obrębie jednego przedmiotu - bez urządzeń peryferyjnych. Jest to możliwe dzięki ekranowi dotykowemu, który jest urządzeniem wyświetlającym, czyli kierującym informację od komputera do użytkownika, a jednocześnie umożliwia wprowadzanie poleceń do komputera za pomocą odpowiednich dotknięć - gestów. Tak więc ekran w smartfonach i tabletach odgrywa podwójną rolę. Do odczytywania informacji oraz wprowadzania poleceń i danych.
Pomimo różnic w budowie i sposobie obsługi wszystkie urządzenia posiadają cechy stanowiące o przynależności do rodziny urządzeń zwanych komputerami. (procesor, pamięć stała, pamięć podręczna, system komunikacji z użytkownikiem, system operacyjny, możliwość instalacji programów użytkowych)
Komentarze
Prześlij komentarz