Projekt, jak samo słowo wskazuje, nie jest czymś gotowym, materialnym. Kiedy pracujemy w programie Movie Maker, to komputer rejestruje nasze czynności. Tworzymy napisy, potem dodajemy materiały wizualne, dźwiękowe. Ustawiamy to wszystko we właściwej kolejności. Potem zapisujemy projekt. Zapisując projekt zapisujemy tylko nasze czynności i ścieżki dostępu do materiałów. Jest bardzo ważną rzeczą, żeby z tego zdawać sobie sprawę. Osoby nie mające doświadczenia w pracy z edytorem wideo, często mają przeświadczenie, że zapisując projekt – zapisują film. Zdarzało się nawet, że plik projektu przesyłali znajomym poprzez pocztę elektroniczną i byli rozczarowani, że znajomi nie mogli obejrzeć filmu. Jest to całkowicie zrozumiałe. Ponieważ do odtworzenia projektu potrzebny jest program w którym projekt został zapisany, oraz pliki materiałów roboczych, w odpowiednich folderach. Program do odtwarzania filmów nie jest w stanie wyświetlić projektu. Nie da się też wyświetlić projektu na innym komputerze.
Projekt ma charakterystyczną ikonę, wyglądem nawiązującą do programu w którym został ów projekt utworzony. Gdy sprawdzimy właściwości pliku, to zauważymy natychmiast, że wielkość plików wyrażona jest w KB. (kilobajtach, czyli tysiącach jednostek informacji). Świadczy to o tym, że plik nie przenosi esencjonalnej informacji. Projekt jest to po prostu zestaw instrukcji dla programu Movie Maker, co i w jakiej kolejności ma wyświetlać, korzystając z zasobów na dysku danego komputera. Z tego wynika bardzo ważna wskazówka do sposobu pracy z projektem. W dowolnym momencie możemy przerwać pracę z projektem zapisując ostatnie dokonane zmiany przed zamknięciem. Dopóki jednak nie ukończymy pracy nad projektem nie możemy zmieniać lokalizacji użytych plików. Jeśli w międzyczasie będziemy chcieli np. uporządkować pulpit i jakieś materiały usuniemy do kosza, lub przeniesiemy do innego folderu, to po otwarciu projektu na polu roboczym ukażą się komunikaty informujące, że komputer nie może odtworzyć łącza do danego pliku.
Dlaczego tak się dzieje? Zapisywanie filmu wymaga renderowania (przetworzenia) plików przez komputer. Jest to proces wymagający dużych mocy obliczeniowych i czasu. Dlatego nie ma sensu tworzenie nowej wersji filmu po każdej dokonanej zmianie. Zapisanie czynności nie wymaga ani zasobów pamięci, ani nie obciąża procesora. Dlatego dopóki nie osiągniemy celu, nie wprowadzimy wszystkich zmian, to pracujemy w trybie projektu. Należy podkreślić, że format projektu jest rozpoznawany tylko przez program, w którym został utworzony.
Dopiero jak mamy zakończony projekt to możemy zapisać go w jednym z formatów filmowych – MP4, WMV, itp. Obecnie wiodącym standardem zapisu jest MP4 w rozdzielczości 1920 na 1080. Jeśli sprawdzimy właściwości zapisanego pliku w formacie filmowym, to od razu zauważymy, że jego wielkość jest liczona w MB. (w milionach jednostek informacji), lub nawet GB miliardach - jeśli film jest długi i ma dużą rozdzielczość. Zapis w formacie filmowym zawiera całą informację, która zawarta była w plikach wsadowych. Format filmowy jest rozpoznawany przez wiele programów i może być wyświetlany na dowolnym komputerze, lub opublikowany w serwisie internetowym np. Youtube.
Gdy mamy już gotowy film, to możemy usunąć folder zawierający wszystkie materiały robocze. Dzięki temu nie będziemy zaśmiecać komputera.
fajny program
OdpowiedzUsuń